Το ηρωικό ΟΧΙ!

Wonky Cake (μη παράλληλα επίπεδα), για τα 2α γενέθλια του Χριστοφοράκου μου!

Το νοημα της 28ης Οκτωβρίου

(έκθεση μαθήτριας Δημοτικού)

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβριου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες
του.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.

Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβριου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.

Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.

Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».
Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. ?μα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.

Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».
Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου και μπήκανε άλλοι μήνες άσχετοι και διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι, λάθος, Θάνο, μου δίνεις τη γόμα σου; Μπήκανε οι Γερμανοί. Μπήκανε οι Γερμανοί και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια για να μην τους
βλέπει και τους έβλεπε κρυφά από τις γρίλιες και την έπιασε η μαμά της και την έδειρε. Κι άλλοι άνθρωποι κλείσανε τα παντζούρια γιατί τους σιχαίνονταν. Κι εγώ σιχαίνομαι το γάλα άμα κάνει πέτσα.

Και όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, αλλά ο πιο χάλια απ' όλους ήτανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Αυτός ήτανε από μητέρα Πατρινιά, πατέρα Γερμανό και το μικρό του όνομα ήταν «Παλαιών» και δεν ξέρω πότε γιορτάζει ούτε αν του φέρνανε δώρα. Αυτός πήγαινε μπροστά μπροστά και είχε μια ελληνική σημαία και την έσκισε και την πέταξε και την πάτησε και την έφτυσε. Και μετά πήρε μια γερμανικιά, πιο σιδερωμένη και μετά πήγε στην Ακρόπολη και την έβαλε στην Ακρόπολη. Και ένα παιδί θύμωσε πάρα πολύ και πήγε με ένα φίλο του και την έβγαλε και την πέταξε στο κεφάλι ενός περαστικού. Και τον φίλο του τον λέγανε Σάντσο και το παιδί Απόστολο Γκλέτσο και μετά επειδή ήτανε τόσο γενναίος, οι άνθρωποι θέλανε να τον κάνουνε υπερνομάρχη, αλλά κάνανε μια κυρία
Φώφη.
Και μετά δεν ήτανε πια 28η Οκτωβρίου και όλοι πεινάγανε και τρώγανε γάτες. Εμείς έχουμε μια γάτα τη Λουλού, αλλά δεν την τρώμε γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί είναι πολύ νευρικιά και τη φοβόμαστε. Κι εκτός από γάτες σκοτώσανε και τον αδελφό της γιαγιάς μου πάνω σε ένα βουνό που νομίζω ότι ήτανε ο Παρνασσός χωρίς τις πίστες. Και μετά περάσανε τα χρόνια και οι Γερμανοί δεν θυμάμαι πώς φύγανε. Ή τους διώξαμε ή μας βαρέθηκαν.
Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.
Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω
επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου. Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!

Ψηλά απο εκεί που πέφτει το χιόνι - αποτέλεσμα ψηφοφορίας Top Blog!

Θυμάστε την ψηφοφορία για μια θέση στα πανελλήνια Top Blogs;


Το Art Cake μας-σας διακρίθηκε στην 1η (ναι ναι πρώτη!) θέση στην κατηγορία του, κάτι που μας δίνει ένα ακόμα κίνητρο να συνεχίσουμε να υλοποιούμε ότι όμορφο η φαντασία μπορεί να δημιουργήσει!


Ευχόμαστε ένα υπέροχο Νέο Έτος με πολλές ευχάριστες εκπλήξεις και δάκρυα μόνο χαράς!


Σας ευχαριστούμε πολύ!! :)) 

Ποιός είπε ότι δεν μπορείς να έχεις μια εντυπωσιακή βασιλόπιτα..

... σε τιμή που συναγωνίζεται αυτές των γνωστών ζαχαροπλαστείων; Ναι, δεν κάνεις λάθος, η Art Cake βασιλόπιτα για το 2012 είναι το παραπάνω σχέδιο ΑΛΛΑ αντικαθιστούμε το Noel με το 2012!

Ο απρόσκλητος..

Μια μέρα αποφάσισα να ανοίξω το κουτί της ζωής μου. Είχα χρόνια να το πειράξω, ήταν σκονισμένο φυσικά. Δεν ήμουν σίγουρη τι θα βρω μέσα,

Quiz!!

 Τί μπορεί να κρύβεται σε ένα απλό λευκό κουτί;;;
Είμαι πολύ περίεργη να δω πόσο μακρυά φτάνει η φαντασία σας! Η απάντηση θα έρθει σε λίγες ώρες!

Τελικά είμαστε ένα Top Blog???

Σήμερα πρωί-πρωί έλαβα ένα εμαιλ που με ενημέρωνε πως έχουμε μπει σε ψηφοφορία για τον τίτλο του πανελλήνιου Top Blog! Ουάου, λέω, αυτό έχει ενδιαφέρον! 

Αν πιστεύεις ότι πραγματικά αξίζουμε αυτό τον τίτλο, μπες στον παρακάτω σύνδεσμο και ψήφισέ μας!

Η συμμετοχή μας βρίσκεται στην στήλη 4, με το όνομα "our Art...Your Cake". 

Για να είναι έγκυρη η ψήφος σου, κάνεις κλικ στο κουτάκι αριστερά του ονόματος και επίσης κλικ στο "Vote" στο τέλος της στήλης!

http://www.nerokota.com/2011/12/blog-post_03.html

Και καλή μας επιτυχία!

Your Humble Client!

Πριν κάποια χρόνια έτυχε να διαβάσω μια επιστολή μιας βρετανίδας γηραιάς κυρίας, ετών 98 παρακαλώ, την οποία είχε αποστείλει στην τράπεζα με την οποία συνεργαζόταν. Ο διευθυντής μάλιστα της εν λόγω τράπεζας θεώρησε τόσο διασκεδαστική την επιστολή, ώστε το έστειλε στο Times προς δημοσίευση! Η επιστολή είναι στα αγγλικά και δεν θα την μεταφράσω για δύο λόγους - δεν μου πάει καρδιά να επέμβω ούτε στο ελάχιστο σε όσα γράφει, εκτός αυτού, όμως, το κέικ της ανάρτησης αυτής δημιουργήθηκε για μια επίσης βρετανίδα φίλη, πολύ μικρότερης ηλικίας από της συγγραφέα της επιστολής!
Διαβάστε, απολαύστε, γελάστε και μετά αναρωτηθείτε: μήπως να κάνουμε κι εμείς το ίδιο με την δική μας τράπεζα;

The cold and the beautiful..

Αγαπώ τον χειμώνα.

Αγαπώ την αίσθηση του παγωμένου πρωινού στο πρόσωπό μου. Τη μυρωδιά από τα τζάκια και τα βρεγμένα φύλλα.  Τον ζεστό καφέ και το φρυγανισμένο ψωμί. Τον δυνατό  ήλιο τις κρύες μέρες. Το τρέμουλο στη στάση του λεωφορείου καθώς το αίμα τρέχει με χίλια να ζεστάνει την καρδιά. Γιατί χειμώνας χωρίς ζεστή καρδιά δεν βγαίνει.

Ο βιολιστής στο μετρό

 Ουάσιγκτον.

Σταθμός του μετρό.

Ένα κρύο πρωινό τον Γενάρη του 2007.

Έπαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για

Με θέμα τα Χριστούγεννα;;;

Ναι, με θέμα τα Χριστούγεννα θα είναι το φιλανθρωπικό παζάρι για τα παιδάκια του ΠΙΚΠΑ, που διοργανώνεται από την Unesco Βουλιαγμένης!


Για όσους φίλους δεν έχουν ενημερωθεί μέσω facebook, πραγματοποιείται την Κυριακή 13 Νοέμβρη 2011 στο συγκρότημα Astir Palace Βουλιαγμένης-Αρίων (http://www.arionresortathens.com/gr), από τις 11πμ μέχρι τις 6μμ. Το ξενοδοχείο παραχωρεί δωρεάν πάρκινγκ στους επισκέπτες της έκθεσης.


Το καλύτερο, όμως, είναι πως η πρόεδρος του οργανισμού και διοργανώτρια της έκθεσης μας πρότεινε να έχουμε την αποκλειστικότητα στο... γλυκό κομμάτι του παζαριού κι εμείς φυσικά δεχθήκαμε!


Θα σας δούμε, λοιπόν, την Κυριακή...ουπς, σήμερα δηλαδή, στον Αστέρα Βουλιαγμένης σε μια πολύ χαρούμενη και γιορτινή ατμόσφαιρα μα κυρίως με απώτερο σκοπό όλων μας να συμπαρασταθούμε στα παιδάκια του ιδρύματος ΠΙΚΠΑ με πολύ αγάπη!


Σπύρος και Μαρίνα


ΥΓ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πρόεδρο του ιδρύματος για την μεγάλη τιμή που μας έκανε προσκαλώντας μας και προσφέροντας μας την αποκλειστικότητα στο παζάρι αυτό!!!

Φαντάσου ότι είσαι ηλικιωμένος και...

... θυμάσαι το παρελθόν. Τώρα, απλώς κάνε όλα όσα θα ήθελες να θυμάσαι!
Πριν κάποιους μήνες διάβασα ένα άρθρο σχετικά με τον Alastair Humphreys, τον 24χρονο Βρετανό ποδηλάτη που γύρισε τον κόσμο με ένα ποδήλατο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με "συγκίνησε" τόσο ο άθλος να διανύσει πάνω από 74.000 χιλιόμετρα πάνω σε ένα δίτροχο, όσο το τι τον προέτρεψε να πάρει αυτή την μεγάλη απόφαση. Θα σας μεταφέρω το άρθρο ακριβώς όπως το διάβασα στο περιοδικό Phychologies, τεύχος Ιουνίου 2011 - είμαι σίγουρη πως θα σε προβληματίσει..
" Ένοιωθα πως τα πόδια μου είχαν ριζώσει στο έδαφος. Αποχαιρετούσα τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους χωρίς να ξέρω πόσος καιρός θα περνούσε μέχρι να τους ξαναδώ. Έβαλα δύναμη, έκανα την πρώτη πεταλιά και, για πρώτη φορά στην ζωή μου, κοίταξα πίσω καθώς απομακρυνόμουν. Άκουγα μια φωνή να επαναλαμβάνει στο κεφάλι μου "είναι τρέλα αυτό που πας να κάνεις!". Ήμουν, όμως, αποφασισμένος - θα έκανα τον γύρο του κόσμου με το ποδήλατο. Ήμουν σίγουρος πως η ζωή αξίζει πολύ περισσότερο από ένα μισθό, μια υποθήκη για το σπίτι και μερικά "ελεύθερα" σαββατοκύριακα - πως ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος και ενδιαφέρων από την Αγγλία. 
Όλα ξεκίνησαν όταν στα 18 μου δίδαξα σε ένα σχολείο ενός χωριού της Νότιας Αφρικής για ένα χρόνο

Το βραβείο και τα μυστικά μου...

Με τον μικρούλη μου να κοιμάται ήσυχος δίπλα μου, αρρωστούλης ο καημένος, βρίσκω τώρα λίγο χρόνο να γράψω αρχικά ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στην Λίζα για το βραβείο που μας χάρισε! Το συγκεκριμένο βραβείο, ωστόσο, δεν είναι εύκολη υπόθεση απ' ότι κατάλαβα - θέλει κόπο! Όχι, ο κόπος δεν είναι η δημιουργία ενός χαριτωμένου blog, αλλά τα 7 μυστικά που πρέπει να αποκαλύψω για τον εαυτό μου... Θα με βοηθήσει μια κούπα καφέ, όμως, θα τα ξεθάψουμε μαζί τα μυστικά!

1. Αν υπήρχε φωτογραφία δίπλα από την επεξήγηση κάθε λέξης στο Λεξικό, η δική μου θα συνόδευε το "βιβλιοφάγος" - έχω διαβάσει άπειρα βιβλία αλλά κανένα δανεικό! Και αυτό γιατί συνδέομαι συναισθηματικά με όσα διαβάζω και μετά δεν μπορώ να τα δώσω.. πίσω!

2. Έως και 7 μηνών έγκυος και στα δύο παιδιά περπατούσα τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα, με βροχή, καύσωνα ή χιόνι, από το Κολωνάκι μέχρι το Αιγάλεω - το ξέρω ότι ακούγεται απίστευτο αλλά είναι πραγματικότητα...

3. Πριν σχεδόν 4 χρόνια πήγα σε ένα ιεραποστολικό ταξίδι στην Ινδία και εκεί έφαγα την πιο γερή "σφαλιάρα" της ζωής μου - είδα πως τα βασικά για εμάς, όπως καθαρό νερό και παπούτσια, για κάποιους δεν είναι πολυτέλεια καν. Είναι πράγματα που ούτε τα έχουν δει ποτέ στην ζωή τους..

4. Στο ίδιο ταξίδι επισκέφθηκα έναν οικισμό λεπρών. Εκεί ντράπηκα για όλες τις φορές που γκρίνιαξα στην ζωή μου γιατί είδα σώματα εξαθλιωμένα αλλά οικογένειες ενωμένες και ανθρώπους πραγματικά χαρούμενους. Και λέω "πραγματικά" γιατί η χαρά τους δεν πήγαζε από τα υλικά αγαθά που είχαν (γιατί πολύ απλά δεν είχαν) αλλά από την καρδιά τους...

5. Μέχρι πρότινος δεν υπήρχε ούτε ένα ρολόι στο σπίτι μου!

6. Με το κινητό μου τηλέφωνο έχουμε μια σχέση μίσους - δεν με συμπαθεί και δεν το συμπαθώ. Για να είμαι ειλικρινής, το αγνοώ..

7. Θεωρώ την γιαγιά μου την καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου αλλά με μεγάλη μου χαρά ανακάλυψα πως υπάρχει ένα πιάτο στο οποίο την ξεπερνάω.... Αυτό είναι το 8ο μυστικό, που δεν θα σας το πω ακόμα!! :) 

Freckles are angels' kisses..

Μια γιαγιούλα και ο μικρός εγγονός της, στου οποίου το πρόσωπο υπήρχαν διάσπαρτες δεκάδες έντονες φακίδες, ξόδευαν το πρωινό τους στον ζωολογικό κήπο. Μέσα στην μέση του πάρκου

Η Πριγκήπισσα της ημέρας!

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για την σημερινή ανάρτηση, όχι μόνο γιατί συνοδεύει μια από τις πιο αγαπημένες μου δημιουργίες, αλλά κυρίως διότι το άρθρο που ακολουθεί βασίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά στην δική σας συμμετοχή!

Νομίζω πως η ιστορία έχει αποδείξει πως η μέρα του γάμου είναι το γεγονός που όλες οι κοπέλες κάθε εποχής και φυλής ονειρεύονται. Πώς θα είναι ο "πρίγκηπας", σε τί "άλογο" θα έρθει να μας πάρει (πλέον η ερώτηση είναι σε ... πόσα άλογα! 1600; 2000;;), πως θα είναι τα μαλλιά μας, τί λουλούδια θα στολίζουν την εκκλησία και την ανθοδέσμη μας, (εγώ θα βάλω και άλλο ένα: τί τούρτα θα συνοδεύει την τελετή!), κυρίως όμως τί νυφικό θα ντύσει την πριγκήπισσα την ημέρας! Εδώ θα ανοίξω μια πολύ σύντομη παρένθεση.. υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα και έχω γνωρίσει δυο απο δάυτες: την φίλη μου την Βίκυ (το "πλουμιστό" αλλιώς) και ... εμένα. Ένα παράξενο πράγμα βρε αδελφέ με μένα.. ήθελα να παντρευτώ φορώντας λινό λευκό φόρεμα και σανδάλια σε ένα ξωκλήσσι, κρατώντας για ανθοδέσμη ένα μπουκετάκι γαρδένια και με έναν γαμπρό να φοράει σκισμένο τζην και λευκό πουκάμισο. Το έζησα; Όχι! Τελικά έκανα γάμο που οι περισσότεροι θα ονόμαζαν "παραμυθένιο". Δεν ξέρω γιατί, πάντως τον απόλαυσα στο μέγιστο! Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω.. Σας ζήτησα να μου πείτε μια στιγμή που σας έμεινε από την ημέρα εκείνη, είτε συγκινητική , είτε αστεία. Σας ευχαριστώ όλες όσες απαντήσατε - θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω κάτι αντίστοιχο και με γαμπρούς! Κάτι μου λέει πως η σύγκριση θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και.. αστεία!

Ορίστε, λοιπόν, τί γράψατε.

Μήνυμα σε μπουκάλι

Πριν απο πολλά χρόνια διάβασα ένα βιβλίο το οποίο εξελίχθηκε στο ένα από τα δύο αγαπημένα μου. Συγγραφέας ο Nicholas Sparks, τίτλος "Message in a bottle" - ελληνικός τίτλος "Χαμένες Αγάπες". Αναφέρεται σε μια κοπέλα που βρήκε τυχαία ένα μπουκάλι με ένα σφραγισμένο μήνυμα ξεβρασμένο στην παραλία. Το γράμμα που περιείχε το μπουκάλι την οδήγησε σε μια γνωριμία όχι απλώς με έναν άνθρωπο,αλλά με μια άλλη ζωή, ένα πεπρωμένο αναπόφεκτο. Κύρια χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι η θάλασσα με την απρόβλεπτη διάθεσή της, ένα ιστιοπλοϊκό και μια.. απώλεια. Ή όχι μόνο μια...; Δεν θα πω περισσότερα γιατί αξίζει να διαβάσεις αυτό το υπέροχο βιβλίο. Και σε παρακαλώ, μην μου πεις ότι έχεις δει την ταινία διότι κι εγώ την έχω δει και απογοητεύτηκα στο έπακρο!

Ο λόγος που αναφέρομαι στο "Χαμένες Αγάπες" είναι διότι κάθε φορά που βλέπω ιστιοπλοϊκό θυμάμαι την ιστορία αυτή. Και πρόσφατα έκανα μια μικρή έρευνα για αληθινές ιστορίες με μηνύματα σε μπουκάλια. Ανακάλυψα 3-4 ενδιαφέρουσες, όπως για παράδειγμα αυτήν του 10χρονου Josh Baker, ο οποίος έγραψε σε ένα χαρτί ένα μήνυμα, σφράγισε το μπουκάλι και το πέταξε στην λίμνη Wisconsin. Το αυθεντικό μήνυμα είναι αυτό:

Η διέξοδος!

Καλησπέρα! Το αποψινό μου θέμα είναι κάτι αρκετά "φιλοσοφικό", πιο πολύ σαν προβληματισμός.. Οπότε, αν είσαι σε πολύ ανάλαφρη διάθεση, απόλαυσε απλά την φώτο και άσε το αρθράκι για αργότερα. Να σημειώσω πως το κέικ της φωτογραφίας καθώς και η κοπελίτσα στην οποία είναι αφιερωμένο (η Σήλια) δεν έχουν καμία σχέση με τους δικούς μου προβληματισμούς. Απλά δράττομαι της ευκαιρίας, έχοντας μπρόστα μου κάτι που θα μπορούσε να απεικονίζει εμένα (στοιχηματίζω κι εσένα!) πριν απο κάποια χρόνια..

Προβληματίζομαι, λοιπόν, για τις διεξόδους τις οποίες ο άνθρωπος νοιώθει πως έχει την ανάγκη να ανακαλύψει, για να νοιώσει καλύτερα με τον εαυτό του, για να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις γύρω του.. 

Αδιαμφισβήτητα, η ψυχολογική πίεση που ασκείται σε κάθε σύγχρονο άνθρωπο και η ταυτόχρονη αντίσταση του στο να εξελιχθεί σε μηχανή παραγωγής είναι απίστευτα μεγάλη. Και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς κάποιο διάλειμμα από αυτό το παλαβό roller coaster της καθημερινότητας. Κάποιοι γίνονται workaholics, κάποιοι άλλοι παθαίνουν εξάρτηση από τα ψώνια, κάποιοι ζουν μια παράλληλη πλην εικονική ζωή στο διαδίκτυο.. Που να αρχίσεις να απαριθμείς τους τρόπους διεξόδου που έχουν "ανακαλυφθεί".. Όμως, έχουν αποτέλεσμα; Ναι, σίγουρα υπάρχει αποτέλεσμα, αλλά πόσο προσωρινό και παροδικό είναι.. Ψάχνουμε διεξόδους στα τετριμένα, προσπαθούμε να κάνουμε το αθάνατο (που είναι η ψυχή και τα συναισθήματά μας) να αναπτερωθούν με τρόπους φθηνούς ίσως στις αξίες αλλά σίγουρα στην μονιμότητα του αποτελέσματος. Γι'αυτό πιστεύω πως και το αποτέλεσμα είναι πρόσκαιρο. Μήπως, μήπως αναρωτιέμαι, θα ήταν καλό να ψάξουμε για άλλες διεξόδους...; Σε αφήνω με αυτό το ερωτηματικό και ίσως κάποια στιγμή δοθεί η ευκαιρία να το συζητήσουμε εκτενέστερα, να προβληματιστούμε παρέα.. Καλό βράδυ..

Και ζήσαν αυτοί καλά...;;;

Θυμάστε,φαντάζομαι, τα πλασματάκια που γνωρίσαμε πριν λίγο καιρό, πρωταγωνιστές στον Βουβό Κινηματογράφο.. Δύο από δαύτα παντρεύτηκαν πριν λίγες μέρες! Περιττό να αναφέρω το τρικούβερτο γλέντι που ακολούθησε της τελετής! Μόνο που ο γαμπρός είχε ένα μικρό "κόλλημα" με το καπέλο του και δεν έλεγε να το βγάλει. Υποψιάζομαι πως πρόκειται για μια μικρή ανασφάλεια λόγω ενός.. "ατυχήματος" που ακούστηκε πως έλαβε χώρα το προηγούμενο βράδυ στο πάρτυ που του έκαναν οι φίλοι του! Διέρρευσε η φήμη πως μεταξύ άλλων είχαν φέρει ένα δρεπάνι για να ξυρίσουν τον γαμπρό, αυτός δεν καθόταν, και μαζί με το μούσι έφυγε και κομμάτι της κόμης! Φυσικά ο ίδιος,υπερασπιζόμενος τον εαυτό του, υποστήριζε πως λάνσαρε στύλ ρετρό - εξ'ου και η στραβή τοποθέτηση του όντως ψηλού καπέλου. Όσο για την νύφη.. δεν πήρε τα μάτια της από πάνω του! Έρωτας, παιδί μου, έρωτας! 

Ωστόσο,αυτός δεν ήταν ο πιο παράξενος γάμος που έχω ακούσει..

Φράουλες παντού!

Φράουλες, λοιπόν, φράουλες παντού! Φράουλες στα γενέθλια (παρεπιπτόντως, να χαίρεσαι την μικρή σου Αλεξάνδρα μαμά Ιωάννα!), φράουλες στις βαφτίσεις, φράουλες στις φρουτοσαλάτες μας και γιατί όχι και στα ποτά μας! Και επειδή είναι κρίμα να πίνουμε οι "μεγάλοι" ένα υπέροχο φούξια κοκτέιλ και να σου λέει το μικρούλι σου "μαμά θέλω κι εγώ.." μα εσύ να μην μπορείς να του δώσεις.. φράουλες και στα αθώα (μη αλκοολούχα) "ποτά" των μικρών μας! Πάρε χαρτί και μολύβι (πάντα είχα μια προτίμηση στο μολύβι από το στυλό) και ξεκίνα την αντιγραφή, τώρα που ακόμα τις βρίσκεις (τις φράουλες) στην αγορά!

Αυτό δεν είναι ψεύτικο..

Αυτό δεν είναι ψεύτικο, όπως είναι ένα κέικ, που δεν έχει ψυχή ούτε συναισθήματα, που δεν έχει νόηση, ούτε μνήμη..

Αυτό είναι αληθινό.. και δεν χρειάζεται να μιλήσει, ούτε να κινηθεί μυς του σώματός του για να κατανοήσω πως αισθάνεται.

Βλέπω μέσα από το βλέμμα του.. Ναι, σίγουρα φταίνε και τα δακρυγόνα, αλλά δεν φταίνε μόνο αυτά.

Υπηρετεί μια πατρίδα που πεθαίνει. Ένα ηθικό που εξανεμίζεται. Μια Ιστορία που αμαυρώνεται. Μια Ελλάδα που υποδουλώνεται. Έναν Έλληνα που αγωνίζεται.

Λένε πως τα μάτια είναι η πόρτα της καρδιάς.. Ακούω την καρδιά του να φωνάζει "χαίρε ω χαίρε ελευθεριά!".

Και μαζί του κι εγώ!

Ο πρώτος παιδικός έρωτας!

H Πούκα (Pucca κορεϊστί), η φιγούρα της φωτογραφίας, είναι ένα 10χρονο κοριτσάκι φουλ ερωτευμένο με τον 12χρονο νίντζα Garu και κάνει τα πάντα για να κερδίσει την καρδιά του! Μια σειρά που πρωτοεμφανίστηκε το 1999 ερχόμενη από την μακρινή Κορέα. Στο δια ταύτα τώρα - το μικρό σου είναι ερωτευμένο και πολύ μάλιστα! Πότε εμφανίζονται τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους και πως πρέπει να αντιδράσει ο αμήχανος γονιός; Η ψυχολόγος Νίκη Ζαρκάδα απαντά..