Βουβός κινηματογράφος

Θυμάμαι κάποια εποχή, Π.Π. (προ παιδιών), μετά την δουλειά περπατούσα ώρες ατελείωτες στο κέντρο της Αθήνας.Ήταν και είναι για εμένα αυτός ένας τρόπος εκτόνωσης. Αυτές, λοιπόν, τις ώρες που περπατούσα απολάμβανα να παρατηρώ τους ανθρώπους που περνούσαν δίπλα μου, οι περισσότεροι με ύφος ξινισμένο, λες και έχουν ρουφήξει λεμόνι. Άλλοι, λιγότεροι σαφώς, πιο ευδιάθετοι. Συνήθως αυτοί ήταν νεότεροι στην ηλικεία. Κάποιοι άλλοι με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ξέρεις το γνωστό "μου αρέσω και το δείχνω"! Έχω παρατηρήσει μάλιστα ότι αυτοί είναι οι τύποι (θηλυκοί και αρσενικοί) που δεν σταματούν σε τίποτα, είναι ικανοί να σε πατήσουν αν δεν κάνεις άκρη όταν περνούν! Άσε όταν τους πιάνει ο Σταμάτης το φανάρι τί γίνεται! Πως τόλμησε το φανάρι και άναψε κόκκινο μπροστά στην μεγαλειότητά τους! 

Έχουμε και τις γιαγιάδες, τις παλιές Αθηναίες, εξελιγμένες όμως Είναι απίστευτα αστείες! Ένα πράγμα σαν την δική μου γιαγιά, με κινητό - μάλλον κινητά - και μπόλικες τσάντες από την Βαρβάκειο και τα στενάκια του Μοναστηρακίου και των πέριξ. Βάδην γρήγορο οι γιαγιάδες, να προλάβουν το λεωφορείο, να βρουν και θέση. Φτάνουν στην στάση, και ήρθε η δύσκολη η ώρα - να βρουν το εισιτήριο! Να σου οι τσάντες κάτω, χύνονται οι πατάτες, τα κρεμμύδια, μπερδεύονται με τις άφθονες γόπες του δρόμου - βγάζει η γιαγιά την τσάντα, το τσαντάκι, το πορτοφολάκι και μέσα στον πανικό βρίσκει ένα εισιτήριο, ελπίζοντας να μην είναι ακυρωμένο! Άντε τώρα να μαζέψουν την προίκα τους από κάτω.. και το λεωφορείο πλησιάζει, και ο ιδρώτας στάζει.. Αν ποτέ γίνω έτσι σου δίνω την άδεια καλέ μου φίλε αναγνώστη να με χαστουκίσεις μπας και συνέλθω!

Χώρια πάντα από τις γιαγιάδες είναι οι παππούδες.. πιο πολιτισμένοι, μιας και τις χαμαλοδουλειές τις έχει τελικά αναλάβει ο γυναικείος πληθυσμός στην χώρα μας! Οι παππούδες που τριγυρνούν στο κέντρο της Αθήνας κυρίως για να κουνήσουν αποδοκιμαστικά το κεφάλι και να φωνάξουν από μέσα τους "α ρε πρωτεύουσα πως κατάντησες".. Δεν θα διαφωνήσω μαζί τους.. Πάνε και στον Εθνικό Κήπο και σχηματίζουν πηγαδάκια μεταξύ τους και αναλύουν τα πολιτικά δρώμενα! Μου αρέσει που όλοι έχουν άποψη και την εκφράζουν με τέτοιο σθένος, λες και κάποιος από τους πολιτικούς τους υποστήριξε ή θα τους υποστηρίξει ποτέ! 

Στον Εθνικό Κήπο βλέπεις και τα ζευγαράκια αγκαλιά στα παγκάκια, να ψάχνουν λίγο ησυχία και ανωνυμία για να εκφράσουν ένα μέρος της καρδούλας τους.. Τα βλέπεις ερωτευμένα, χαμογελάς γλυκά και εύχεσαι να να είναι πάντα έτσι..

Συνεχίζεις τον δρόμο σου και λίγο μετά την λίμνη με τις πάπιες συναντάς τον.. τουρίστα που αποφάσισε πως η παραλία είναι μακρυά και πως το πλέον κατάλληλο μέρος για ηλιοθεραπεία είναι το γρασίδι στο κέντρο της Αθήνας! Χαλάλι σου τουρίστα, κάνε την ηλιοθεραπεία σου, αλλά τουλάχιστον θα εκτιμούσα να μην καταστρέφεις το γρασίδι με τα σκουπίδια σου και την θέα μου με την γύμνια σου! Πείτε με με παλαιών αρχών, δεν μπορώ να βλέπω ημίγυμνες να να πασαλείβονται με λάδια (μην ξεχνιόμαστε, οι γόπες και η μπύρα δίπλα!) μέσα στον Εθνικό Κήπο! Πάρε κυρά μου τα συμπράγκαλά σου και πήγαινε στην παραλία! Σου πέφτει μακρυά; Πήγαινε στην πισίνα του ξενοδοχείου!

Που και που μέσα στον Κήπο βλέπεις και έναν ποδηλάτη να τρέχει ο καημενούλης καβάλα στο ποδήλατο.. Βρε καλέ μου άνθρωπε.. κακό κάνεις στον εαυτό σου παρά καλό! Η αερόβια γυμναστική προυποθέτει... οξυγόνο, το όποιο αποδίμησε μόνιμα από την Αθήνα μας! 
Είναι βέβαια και παιδάκια στον Εθνικό Κήπο, τα οποία σκούζουν εκστατικά μόλις αντικρίσουν τις πάπιες! "Μαμά... κοίτα..μια πάπια!!!!". Λες και είδαν εξωγήινο! Τα παιδάκια δίκιο έχουν και πολύ καλά κάνουν και σκούζουν, μπας και ξυπνήσουμε εμείς οι "μεγάλοι" και συνειδητοποιήσουμε πως σε λίγα χρόνια τα παιδιά θα νομίζουν πως οι κότες γεννιούνται ξεπουπουλιασμένες, ακέφαλες και με τα πόδια δεμένα (έτοιμες για φούρνο!).. Και τώρα, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, καταλαβαίνω πως οι φατσούλες της φωτογραφίας δεν είναι τα πρόσωπα όσων με προσπερνούν στον δρόμο, αλλά το δικό μου πρόσωπο στην διάρκεια μιας περιήγησης στον βουβό κινηματογράφο της Αθήνας.. Καληνύχτα..