Κάθε φορά που έβλεπα ένα τρένο, ερχόταν στο μυαλό μου ο αποχωρισμός. Γενικώς το παθαίνω αυτό με τα πιο ... μη καθημερινά μας μεταφορικά μέσα, όπως τα τρένα, τα αεροπλάνα, τα πλοία (σε λίγα χρόνια θα λέμε και "τα διαστημόπλοια.." χαχαχα!). Μέχρι σήμερα! Σήμερα που λέτε επέστρεφα σπίτι με το αυτοκίνητο και από ένα στενάκι βλέπω να ξεπροβάλλει (έλεος ρε παιδιά, ΟΧΙ ένα τρένο!!! είπαμε, τα έχω λιγάκι χαμένα αλλά όχι κι' έτσι..!).. βλέπω λοιπόν να ξεπροβάλλει μια μαμά με δύο πιτσιρίκια. Η μαμά μπροστά, κρατούσε το αριστερό χέρι του ενός πιτσιρικιού και αυτό κρατούσε το αριστερό χέρι του μικρότερου πιτσιρικιού. Ο ένας πίσω από τον άλλον.. Περπατούσε λοιπόν η κυρία μαμά σχετικά βιαστικά, έτρεχε το πρώτο πιτσιρίκι πίσω της, εκσφενδονιζόταν το μικρότερο πιτσιρίκι στο τέλος της "αμαξοστοιχείας"! Πόσο πολύ τα λυπήθηκα τα παιδάκια, από την πολύ τρεχάλα είμαι σίγουρη πως δεν θα μπορούσαν να βγάλουν μιλιά, να διαμαρτυρηθούν λίγο για τον διακτινισμό τους αυτόν, να αιτηθούν για μια έστω μικρή στάση στον πιο κοντινό "σταθμό"! Σαν μικρά βαγονάκια και αυτά, ακολουθούσαν αμίλητα το βαγόνι-οδηγό! Αχ βρε παιδιά, ας προσπαθήσουμε να θυμόμαστε πως δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον κόσμο... και αν με δείτε ποτέ να πηγαίνω έτσι κρατώντας τα δικά μου "βαγονάκια", τα δικά μου παιδάκια, σε ρυθμούς τρελούς και παλαβούς για τα λιλιπούτεια ποδαράκια τους, σας δίνω την άδεια να με κουτουλήσετε! Σύμφωνοι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου