Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Φαντάσου ότι είσαι ηλικιωμένος και...


... θυμάσαι το παρελθόν. Τώρα, απλώς κάνε όλα όσα θα ήθελες να θυμάσαι!
Πριν κάποιους μήνες διάβασα ένα άρθρο σχετικά με τον Alastair Humphreys, τον 24χρονο Βρετανό ποδηλάτη που γύρισε τον κόσμο με ένα ποδήλατο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με "συγκίνησε" τόσο ο άθλος να διανύσει πάνω από 74.000 χιλιόμετρα πάνω σε ένα δίτροχο, όσο το τι τον προέτρεψε να πάρει αυτή την μεγάλη απόφαση. Θα σας μεταφέρω το άρθρο ακριβώς όπως το διάβασα στο περιοδικό Phychologies, τεύχος Ιουνίου 2011 - είμαι σίγουρη πως θα σε προβληματίσει..
" Ένοιωθα πως τα πόδια μου είχαν ριζώσει στο έδαφος. Αποχαιρετούσα τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους χωρίς να ξέρω πόσος καιρός θα περνούσε μέχρι να τους ξαναδώ. Έβαλα δύναμη, έκανα την πρώτη πεταλιά και, για πρώτη φορά στην ζωή μου, κοίταξα πίσω καθώς απομακρυνόμουν. Άκουγα μια φωνή να επαναλαμβάνει στο κεφάλι μου "είναι τρέλα αυτό που πας να κάνεις!". Ήμουν, όμως, αποφασισμένος - θα έκανα τον γύρο του κόσμου με το ποδήλατο. Ήμουν σίγουρος πως η ζωή αξίζει πολύ περισσότερο από ένα μισθό, μια υποθήκη για το σπίτι και μερικά "ελεύθερα" σαββατοκύριακα - πως ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος και ενδιαφέρων από την Αγγλία. 
Όλα ξεκίνησαν όταν στα 18 μου δίδαξα σε ένα σχολείο ενός χωριού της Νότιας Αφρικής για ένα χρόνο, πριν γραφτώ στο τμήμα Ζωολογίας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Γυρίζοντας πίσω στην πατρίδα μου ήξερα πως δεν με ενδιέφερε πια καθόλου να γίνω ένας επιτυχημένος επαγγελματίας ή να στεριώσω κάπου για μια ζωή. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα κατάφερνα να ταξιδεύω, όμως η οικονομική μου κατάσταση δεν με βοηθούσε... Μέχρι την στιγμή της έκλαμψης! Θα ταξίδευα με το ποδήλατό μου, κουβαλώντας μόνο τα απαραίτητα σύνεργα για κάμπινγκ και θα έφτανα μέχρι την Ινδία. Όμως, έτσι όπως χάζευα την υδρόγειο, αν έφτανα μέχρι εκεί, η Κίνα ήταν μόλις λίγα βήματα μακρυά... και η Ρωσία δίπλα. Έτσι, αποφάσισα να γυρίσω τον κόσμο κάνοντας πετάλι.
Δύο χρόνια οργάνωνα την αποστολή μου. Συμπλήρωνα αιτήσεις, έκανα εμβόλια, διάβαζα ταξιδιωτικούς οδηγούς, προσπαθούσα να πείσω τους φίλους μου να ζήσουμε μαζί αυτή την περιπέτεια. Κανείς δεν δεχόταν, ωστόσο δεν το έβαλα κάτω. Συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν το δικό μου όνειρο και πως είχα χρέος προς τον εαυτό μου να το ζήσω. Ακόμη και αν έπρεπε να θυσιάσω κομμάτια του εαυτού μου. Όπως όταν με την κοπέλα μου αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Έμοιαζε παράλογο γιατί ήμασταν ευτυχισμένοι μαζί, όμως ξέραμε ότι ήταν ανούσιο να διατηρούμε μια σχέση-φάντασμα όσο θα έλειπα...
Ξεκίνησα ένα αυγουστιάτικο πρωινό, βουτηγμένος στην αγωνία αλλά και τις τύψεις που άφηνα πίσω μου τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Πίστευα πως όλα θα έληγαν άδοξα, πως πριν ακόμα φτάσω στην επόμενη πόλη θα το έχω μετανοιώσει, θα έχω κουραστεί ή θα έχω τραυματιστεί.  Από εκείνο το πρωινό πέρασαν 4 χρόνια, στην διάρκεια των οποίων γνώρισα όλο τον κόσμο. Κυρίως, όμως, γνώρισα τον εαυτό μου. Έζησα πολλές στιγμές αγωνίας, φόβου, κούρασης, θλίψης, μοναξιάς, σκέφτηκα να τα παρατήσω χιλιάδες φορές, κρύωσα, γιόρτασα γενέθλια μόνος μου, φοβήθηκα πως θα πεθάνω... αλλά πάντα κάτι με κρατούσε να συνεχίσω. Ένοιωθα ελεύθερος κάθε φορά που ο άνεμος μαστίγωνε τα μάγουλά μου, γεμάτος όταν αντίκριζα την θέα ενός μαγικού τοπίου, περήφανος όταν έφτανα στον επόμενο προορισμό μου, συγκινημένος όποτε ένας ξένος μου χάριζε ένα βιβλίο ή με καλούσα να φάω και να κοιμηθώ σπίτι του. 
Η εμπειρία αυτή με δυνάμωσε, με έκανε να πιστέψω πραγματικά, όχι μόνο στις δικές μου δυνατότητες αλλά και στις δυνατότητες του ανθρώπου. Αν εγώ κατάφερα να γυρίσω τον κόσμο με ένα ποδήλατο, τότε ο καθένας μπορεί να ζήσει το όνειρό του. Λέμε συχνά πως η ζωή είναι μικρή αλλά νομίζω πως το εσωτερικό μας αυτί δεν ακούει. Πνιγόμαστε στις υποχρεώσεις, επιδιδόμαστε στο κυνήγι του πλούτου και της καριέρας, αγχωνόμαστε για το νοίκι, καταλήγοντας να μην γευόμαστε αληθινά την ζωή μας, να την βλέπουμε να γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλά μας. Σήμερα περνώ κάποια διαστήματα στο Λονδίνο, δίνοντας ομιλίες σε σχολεία ή σε συνέδρια. Το μυαλό μου, όμως, βρίσκεται πάντα στο επόμενο ταξίδι. Να, όπως τώρα που σχεδιάζω να διασχίσω τον Νότιο Πόλο κάνοντας σκι...".
Alastair Humphreys, για το περιοδικό Phychologies..

1 σχόλιο: