Κοίτα στον καθρέφτη και θα δεις τον... Ιωνά!

Ο Ιωνάς... τί παλικαράκι και αυτός... είμαι σίγουρη πως λίγο πολύ όλοι είμαστε γνώστες της ιστορίας του, αλλά ας την επαναλάβω (με δικά μου λόγια!) για παν ενδεχόμενο!

Ο Ιωνάς, που λες, ήταν ένας προφήτης του Ισραήλ. Ο προφήτης ήταν κάτι σαν τον ταχυδρόμο του Θεού! Και του ζήτησε ο Θεός να πάει σε μια εχθρική πόλη, την Νινευή, για να τους πει ότι ο τρόπος που ζούσαν ήταν λάθος και ότι έπρεπε να διορθωθούν. Ο Ιωνάς, όμως, με τίποτα δεν ήθελε να πάει στην Νινευή, μάλλον φοβόταν ή δεν ήθελε να αποδεχθεί ότι ο Θεός του Ισραήλ αγαπούσε και τους αλλόθρησκους! Και έτσι αποφάσισε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια προς την Ταρσό, στην άλλη άκρη του τότε γνωστού κόσμου! Επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο, ποιός ξέρει πόσα πλήρωσε για τα ναύλα και το ταξίδι ξεκίνησε.. Καταμεσής της θάλασσας ξεκινάει μια τεράστια φουρτούνα, τόσο μεγάλη που το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Αυτό δεν το άντεχε η συνείδηση του φίλτατου προφήτη και πρότεινε να τον ρίξουν στην θάλασσα γιατί στοιχημάτιζε πως η παρακοή του είχε εξάψει τον θυμό του Θεού. Έτσι κι έγινε - χαζοί ήταν οι ναύτες; και πράγματι, σώθηκαν από την φουρτούνα όλοι... εκτός από τον Ιωνά! Αυτός, λοιπόν, ο καψερός έτσι όπως πάλευε με τα κύματα, σκουντούφλησε σε έναν βράχο και μέχρι να καταλάβει ότι δεν ήταν βράχος είχε γίνει σνακ για ένα κήτος! Τώρα, φάλαινα ήταν; κανα προιστορικό θηρίο; δεν ξέρει, δεν απαντά! Εξάλλου δεν πρόλαβε να το δει, είχε ηδη μεταβεί στα... ενδότερα διαμερίσματα της κοιλιακής χώρας του κήτους! Έκει μέσα έμεινε για 3 μερόνυχτα - αυτό μάλλον ο Ιωνάς δεν το κατάλαβε μιας και το ρολόι του δεν είχε λαμπάκι νυκτός (να φανταστώ κατανοείς ότι μέσα σε μια κοιλιά επικρατεί σκοτάδι, ε;).. άσε που παίζει να είχε λιποθυμήσει από τις αναθυμιάσεις! Αλλά το γράφει η Βίβλος και την εμπιστευόμαστε! Εκεί μέσα λοιπόν ζήτησε από τον Θεό μια δεύτερη ευκαιρία για να πραγματοποιήσει το πρόσταγμά Του - υποθέτω πως την 2η ευκαιρία την ζήτησε πριν λιποθυμήσει.. Και ο Θεός του την έδωσε, το κήτος τον απέβαλλε με κάποιο τρόπο (δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω με ποιόν, πριν λίγο μασούσα και ένα κουλούρι!) και βρέθηκε ο Ιωνάς εκτός κοιλιάς και αυτή την φορά με προορισμό την Νινευή! Μάλιστα οι Νινευήτες άκουσαν το μήνυμά του και πράγματι άλλαξαν τρόπο ζωής! 

Το θέμα μου τώρα δεν είναι ο Ιωνάς και η εγκυρότητα της ιστορίας (αν και θα πρέπει να σας πω ότι πιστεύω ακράδαντα στην εγκυρότητα της Αγίας Γραφής), αλλά οι δεύτερες ευκαιρίες.. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να είμαι σκληρή με τα λάθη των ανθρώπων γύρω μου - βγάλτε τα φωτοστέφανα τώρα και .. join the club - όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Βιαζόμαστε να κρίνουμε, βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα,βιαζόμαστε να τιμωρήσουμε άμεσα και έμμεσα.. Βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε "καθυστερημένο" τον οδηγό που δεν έφυγε αμέσως όταν άναψε πράσινο το φανάρι, βιαζόμαστε να προσβάλλουμε σιωπηλά την χοντρή κυρία που κλείνει τον διάδρομο στο σουπερμαρκετ και μας βγάζει 10 δευτερόλεπτα από το πρόγραμμά μας. Βιαζόμαστε να αποστρέψουμε το κεφάλι με οίκτο (όχι συμπόνοια) σε έναν ρακένδυτο ζητιάνο που τείνει το χέρι προς το μέρος μας, βιαζόμαστε να αποκαλέσουμε αλήτη το παλικαράκι που ζητάει χρήματα εμφανώς για να πάρει την δόση του.. Βιαζόμαστε να υψώσουμε τον τόνο της φωνής μας στον υφιστάμενο που έκανε ένα λάθος, βιαζόμαστε να στολίσουμε με όλα τα χριστουγεννιάτικα λεκτικά στολίδια τον προιστάμενο που μας κάνει της ζωή δύσκολη. Βιαζόμαστε να σπρώξουμε μακρυά το πιάτο μας συμπληρώνοντας την κίνησή μας  με "ρε μάνα, φαγητό είναι αυτό που έφτιαξες; ούτε ο σκύλος δεν το τρώει!".. Να σας δώσω μια άλλη προοπτική; Σκέψου πως η μικρή καθυστέρηση του οδηγού στο φανάρι μπορεί να σε έσωσε από κάποιο ατύχημα.. πως η χοντρή κυρία στο σουπερμάρκετ ηδη αισθάνεται πολύ άσχημα για τον εαυτό της (θα μπορούσες να πεις ένα γλυκό "συγνώμη, θα μπορούσα να περάσω;" και μια καλημέρα).. πως ο ζητιάνος το βράδυ θα κοιμάται σε χαρτόκουτα αγκαλιά με κανα δυο αρουραίους, ενώ εσύ στην ζεστή σου κρεβατάρα, πως το εξαρτημένο παλικαράκι μπορεί αυρίο να βρίσκεται κοκαλωμένο και άψυχο σε κάποιο παρκάκι (θα μπορούσες για κάθε έναν από αυτούς να πάρεις ένα τοστ και έναν καφέ και να τους τα προσφέρεις).. γιατί δεν λες ένα "δεν πειράζει, είμαι σίγουρη πως αν ξαναπροσπαθήσεις το αποτέλεσμα θα είναι πολύ καλύτερο!" στον υφιστάμενο.. γιατί δεν δικαιολογείς τον προιστάμενο - γιατί όχι και να το συζητήσεις μαζί του.. σκέψου πως η μάνα ξόδεψε χρόνο για να μην νοιώσει το δικό σου στομαχάκι άδειο.. ένα ευχαριστώ σπάνια το ακούει και σίγουρα θα το εκτιμήσει..Ας μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι μια ρόδα που κυλάει και ότι σπείρουμε θα θερίσουμε.. σπείρε αγάπη για να θερίσεις ανάλογα... Μαρίνα και κάθε "Μαρίνα"..