"Περιμενω τον μολυβενιο στρατιωτη.."

Κάποτε ένα μικρό αγόρι είχε ζητήσει μολυβένιους στρατιώτες για δώρο γενεθλίων..

Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του όταν τους αντίκρισε. Ήταν όλοι τόσο όμορφοι, τόσο ίδιοι.. Μόνο ένας διέφερε, ο τελευταίος, του έλειπε ένα πόδι. Δεν διέφερε όμως μόνο γι΄αυτό, είχε μια μεγάλη κόκκινη καρδιά! Τόσο μεγάλη που χώραγε όλη την αγάπη του κόσμου για το πιο χαριτωμένο παιχνιδάκι στο μικρό δωμάτιο: μια μπαλαρινούλα χάρτινη..

Και εκείνη με την σειρά της βρήκε τον καβαλιέρο της, τον δικό της ιππότη στο πρόσωπο του μολυβένιου στρατιώτη. Κάθε πρωί της χάριζε μια λαμπερή μαργαρίτα, για να της θυμίζει πως η αγάπη του για εκείνη άνθιζε κάθε πρωί, όπως κάθε πρωί ξυπνούν τα λουλούδια από το γλυκό φιλί του ήλιου. Ήταν τόσο ευτυχισμένοι, τόσο αγαπημένοι, αχώριστοι.. τόσο πολύ που η μοίρα τους ζήλεψε και αποφάσισε να τους χωρίσει..

Βράδυασε.. ο μολυβένιος στρατιώτης είχε απομείνει ξύπνιος να κοιτάζει την μπαλαρινούλα του που κοιμόταν βαθειά.. πόσο πολύ την αγαπούσε! Ξάφνου ένας δυνατός άνεμος φύσηξε και ο στρατιώτης βρέθηκε να στροβιλίζει, να στροβιλίζει, να στροβιλίζει, ώσπου πια δεν φαινόταν. Με το πρώτο φως της αυγής η μπαλαρινούλα ξύπνησε χαμογελώντας.. δεν ήταν σίγουρη αν την χάιδευαν απαλά στα μαλλιά οι ακτίνες του ήλιου ή ο δικός της Ήλιος. Όμως ο δικός της Ήλιος δεν ανέτειλλε εκείνο το πρωί.. και εκείνη από τότε τον περιμένει, καθισμένη στον κήπο της αγάπης τους..

Το τέλος της ιστορίας αυτής δεν θα σας το πω εγώ. Θα σας αφήσω να το φανταστείτε μόνοι σας, να ζωγραφίσετε εσείς την ζωή της μικρής μπαλαρίνας και γιατί όχι να την αποτυπώσετε με λέξεις (στο πλαίσιο των σχολίων)..

(μία από τις πρώτες μας τούρτες, για τα γενέθλια μιας υπέροχης μπαλαρίνας!)